Dziedzictwo. Tom II- Christopher Paolini

Kiedy do rąk wpadła mi ostatnia część Eragona, poczułam bardzo przyjemną ekscytację. Co tym razem przytrafi się bohaterom? Czy będą wstanie rozwiązać postawione w poprzednich częściach zadania? Co jeszcze pragnie pokazać nam Christopher Paolini? 

Nad przeczytaniem tej książki nie zastanawiałam się nawet dwa razy. Dlaczego? Z szacunku dla autora, bohaterów, barwnej fabuły i świata przedstawionego.

Powiem jeszcze, że nigdy nie zawiodłam się na Eragonie. A już na pewno nie tym razem.

"Do niedawna, Eragon, Smoczy jeździec, był biednym synem farmera, a jego smoczyca Saphira, jedynie błękitnym kamieniem w lesie. Długie miesiące treningów i bitew przyniosły zwycięstwa i nadzieję, ale także wielkie straty. Mimo to, najważniejsza bitwa ciągle przed nimi: czeka ich ostateczna rozgrywka z Galbatoriksem. Kiedy to już nastąpi, będą musieli być wystarczająco silni, aby go pokonać. Bo jeśli nie oni, nikt nie podoła temu zadaniu. Nie będzie też drugiej szansy. Smok i jego jeździec zaszli dalej niż ktokolwiek mógł przypuszczać, ale czy uda się im obalić złego króla i przywrócić sprawiedliwość w Alagaësii. A jeśli nawet, to za jaką cenę?"

Aż trudno uwierzyć, że tak barwny świat mógł stworzyć tak młody człowiek jak Christopher Paolini. Od pierwszej części, którą zdecydował się napisać w wieku 15 lat, znacznie wyrobił sobie charakter pisania przez co książkę czyta się ze znacznie większą przyjemnością niż wcześniej.
Może nie jest to ambitna książka dla dorosłych, ale nie takie też było założenie. To powieść z gatunku fantasy dla młodszych czytelników, z którą tamci mają miło spędzić czas i po prostu dobrze się bawić. Mimo wszystko często słyszy się wyrzuty czytelników, którzy oczekiwali "czegoś więcej" po światowym bestsellerze. Jak to jest naprawdę z Dziedzictwem? Czy faktycznie Christopher Paolini nie był w stanie spełnić wymagań bardziej wymagających czytelników? Dlaczego część z nas wychwala jego dzieła pod niebiosa, a część wręcz nimi gardzi? Odpowiedzi nie są jednoznaczne.

Fabuła, choć może dobrze skonstruowana, ma kilka minusów. Po pierwsze jest dosyć przewidywalna, po drugie nie jest pozbawiona schematów. Nie umniejsza to jednak zabawy przy czytaniu. Mimo utartych schematów (takich jak np. to, że młody i niezbyt doświadczony chłopak, ma stoczyć walkę z potężnym magiem, którego do tej pory nikt nie pokonał) autor sprawił, że książkę czyta się bardzo przyjemnie aż do ostatniej strony.  Christopher Paolini nie tylko bardzo dobrze poprowadził akcję, ale dodał również do fabuły przemyślenia Eragona, przez co książka nabrała bardziej filozoficznego charakteru.

Tym, czego najbardziej oczekiwali czytelnicy, było rozwiązanie niedokończonych wątków z poprzedniej części. Tutaj nie ma wielkich rozczarowań. Paolini po raz kolejny ukazuje nam ogrom swojej wyobraźni i zgrabnie kończy opowieść o młodym Cieniobójcy. Co ciekawe, nie rozpisuje się  nad wątkiem romantycznym pomiędzy Aryą i Eragonem. Owszem często wspomina o pięknej elfce, jest to jednak raczej smutny i niedokończony element tej powieści, a z tego powodu było mi naprawdę przykro.

Nie zrozumcie mnie jednak źle. Właśnie brak przerysowanego happy endu stanowi wielki atut powieści. Zakochani nie padają sobie w ramiona i nie „żyją razem długo i szczęśliwie”. Właśnie dlatego zakończenie było piękne i dojrzałe. Romantyczne, ale nie schematyczne. Za takie zakończenie należą się największe podziękowania autorowi. Pozostawił on czytelnikowi niedosyt, bowiem nie pozamykał wszystkich wątków, co daje nadzieję na następne części przygód Eragona.

Podsumowując, książka nie była dla mnie rozczarowaniem i pomimo kilku minusów spędziłam przy niej bardzo miłe chwile. Polecam więc wszystkim, którzy wcześniej zaznajomili się z Eragonem, oraz tym, którzy nie mieli jeszcze styczności z Cieniobójcą i wspaniałą smoczycą Saphirą. Tych drugich serdecznie zapraszam do pierwszej części.

Moja ocena: 8/10