Wyniki konkursu :)

Zawsze denerwowały mnie długie wstępy, które poprzedzały wyniki konkursów. Tak więc od razu przechodzę do rzeczy. Szczególnie spodobały mi się trzy prace: wiersz od Dizzy, opowiadanie od Jasmine oraz odpowiedź od Kingi. Wśród tych trzech prac wraz z moją przyjaciółką Laurą wybrałyśmy pierwsze miejsce...

A wygrywa Jasmine! Za oryginalność w temacie i formie odpowiedzi konkursowej. Pamiętnik był naprawdę świetnym pomysłem, był bardzo klimatyczny i z zaciekawieniem czytałam do samego końca (szczerze powiedziawszy właśnie zakończenie spodobało mi się najbardziej xD).

Muszę jednak przyznać, że długo się wahałam, gdyż pozostałe prace były naprawdę dobre. Postanowiłam jednak wybrać te, które była naprawdę oryginalne i wyróżniały się spośród pozostałych siedemnastu, które przyszły. Jeśli chodzi o temat, przyznam, że najbardziej zaskoczyła mnie Kinga, która "chciałaby wejść" do Biblii. A wiersz od Dizzy był również świetnym pomysłem i bardzo mi się spodobał. Bardzo chciałabym nagrodzić również je obydwie, jednak na obozie wydałam wszelkie pieniądze na jedzenie i nie mam jak wyczarować prezentów niespodzianek.



A na koniec przedstawiam Wam pracę Jasmine. Czy Was również tak urzekła jak mnie? Czy wiecie do jakiej książki chciałaby "wejść"? ;)

Drogi Pamiętniku!

                  

Byłam dziś w innym świecie. Dosłownie. Na początku sądziłam, że to jedynie złudna rzeczywistość snu, ale nie. To coś więcej. Ja tam byłam naprawdę.

Otworzyłam oczy na mokrej od rosy trawie w środku pustkowia. Wszędzie rozpościerała się nienaturalnie gęsta i nieprzezroczysta mgła. Gdzieś z oddali dochodziła muzyka orkiestrowa. Szybko podniosłam się i zaczęłam zmierzać w kierunku, z którego płynęła.

Im głośniejsza stawała się muzyka, a ja zbliżałam nieuchronnie do jej źródła, tym dziwniejsze stawało się otoczenie. Wokół okrążyły mnie złowróżbnie wyglądające krzewy i pnące się ku górze w groźnych kształtach rośliny. Szłam wciąż przed siebie, choć oddech mi przyspieszył i spłycił się. Muzyka jednak prowadziła mnie, a im bliżej niej się znajdowałam, tym częściej dziwne rośliny zaczęły przeradzać się w ciernie. W końcu nieopacznie znalazłam się w samym labiryncie posplatanych cierni. Chciałam zawrócić, ale z niepokojem spostrzegłam, że ścieżka, którą przyszłam, zmieniła się nie do poznania. Już nie mogłam być pewna, gdzie iść.

Muzyka stała się teraz o wiele głośniejsza i omal natrętna. Skierowałam więc kroki ku niej, ale ostatnie metry musiałam pokonać czołgając się, gdyż ciernisty baldachim nie pozwalał na pionowe poruszanie się. Gałęzie ciernistego płotu szarpały mi ubranie, dosięgały moich włosów, które zaczepiały się o nie co chwilę, dziurawiły materiał na moim ciele i przebijały boleśnie skórę. Ręce miałam zanurzone w ziemi, ale mimo to nie brudziły się ani trochę.

Przedzierałam się przez ten gąszcz cierni jeszcze długo, zupełnie jakby mnie tu nie chcieli, ale przecież nie specjalnie tu przyszłam. Gdy tylko to pomyślałam moim oczom ukazało się światło. Ruszyłam tam, podczołgując swoje ciało i wydostałam z labiryntu, by stanąć przed ciemną tonią wody. Chwiejnie ruszyłam w tamtą stronę, a gdy zajrzałam w nią, omal nie wpadłam do środka. Moja twarz nie była moją twarzą! Miałam złote pukle wijące się na plecach, pełne, wydatne usta i hipnotyzujące, błyszczące oczy. Wzdrygnęłam się i zatoczyłam do tyłu, wpadając na coś twardego. Obróciłam się i wstrzymałam oddech.

- A więc przyszłaś, Theio. Myślałem, że już cię tu nie zobaczę.

Na dźwięk męskiego głosu przeszyły mnie ciarki. Młody mężczyzna ubrany w czarną koszulę i spodnie w tym samym kolorze, skłonił się nisko. Jego głowę przyozdabiał kruczoczarny cylinder. Podszedł do mnie i uśmiechnął się upiornie tajemniczo. Wzdrygnęłam się na ten widok. Jego ciemne oczy przeszywały mnie na wskroś. Szybko założyłam ręce na wysokości piersi, by ukryć drżenie dłoni.

- Tak się cieszę, że przyszłaś. Od początku miałem taką nadzieję, ale nie ośmieliłbym się ciebie oczekiwać.

Sięgnął za plecy i wydobył czarną jak noc różę. Podał mi ją, a moje dłonie odebrały ją, jakby pogrążone w hipnozie. Róża nie miała ani jednego kolca.

Z obawą zaglądnęłam w te jego ciemne źrenice i ledwo mogłam złapać oddech. Jego oczy były jak czarne otchłanie, w których nieuchronnie tonęłam. Czułam się, jakbym spadała i nigdzie nie mogła znaleźć oparcia.

Nagle odwrócił się, a za jego plecami dostrzegłam stolik, którego jeszcze przed chwilą tu nie było. Kiedy więc sięgnął po kielich wina, odwróciłam się na pięcie i uciekłam.

Niebo przybrało barwę popiołu. Niepokojące było jednak uczucie, że nigdy nie rozświetla go słońce. Otoczenie nagle znów zawirowało i znalazłam się na rozległym trawniku. Gdzieś po drodze zgubiłam czarną różę. Moim oczom ukazała się altana opleciona cierniem, na którego gałęziach ustawiono świece. Widok przerażająco piękny.

Spojrzałam na biesiadników siedzących przy stołach. Pojawili się znikąd. Prowadzili przyciszone rozmowy, ale ich usta nie poruszały się. Podbiegłam do niedużego chłopca siedzącego do mnie tyłem. Zdyszana dotknęłam jego ramienia, a kiedy się odwrócił, wrzasnęłam przerażona.

Nie miał twarzy. Jego usta były zaszyte tak samo jak oczy. Miał tylko ciało bez rysów jak pozostali z towarzystwa.

Z największym trudem chwytając urywany oddech, odsunęłam się jak najdalej. I wtedy usłyszałam dwa klaśnięcia, a gotycka muzyka znów rozbrzmiała w mglistym powietrzu.

- Wyglądasz czarująco. – powiedział niskim głosem młodzieniec, od którego uciekałam.

- Co się dzieje? – jęknęłam przestraszona.

Gospodarz przyjęcia zachmurzył się na moment, ale zaraz ponownie przybrał wytworną maskę na twarz. Uśmiechnął się, a ja zachwiałam się jednocześnie przerażona i urzeczona.

Zaczął otaczać mnie powoli, a ja mimowolnie podążyłam za jego płynnymi ruchami w takt grającej muzyki.

- Kim jesteś? – zapytałam się, bojąc odpowiedzi.

Podniósł rękę, a przy jego boku znalazła się nagle jedna z młodych dziewczyn bez twarzy. Przyciągnął ją ku sobie i nachylił się nad jej uchem.

- Jestem Haden. – wyszeptał, a ja poczułam jego ciepły oddech przy swojej skroni.

Drżąc na całym ciele, zatrzymałam się i wpatrzyłam w tajemniczego chłopaka.

- Theio… - skłonił lekko głowę i wyciągnął do mnie rękę. Pełna obaw schwyciłam ją, a wtedy pociągnął mnie ku sobie.

Kiedy nasze ciała zetknęły się ze sobą, poczułam nieziemską mieszankę namiętności i strachu. Obrócił mną w tańcu i popłynęliśmy w zmysłowym, subtelnym walcu.

Raptem wokół nas zebrali się wszyscy biesiadnicy i łącząc w pary, otoczyli nas, zataczając koło. Znaleźliśmy się z Hadenem w samym jego środku.

Nie spuszczał ze mnie oczu i ja spoglądałam na niego. Wydawało się, jakby czas istniał gdzieś obok, a my zamknięci w objęciach nie odczuwaliśmy go wcale. Nagle Haden zlustrował mnie z góry do dołu i z żalem opuścił oczu na moje usta. Zanim ich jednak dotknął przeniósł ostatni raz intensywne spojrzenie, zaglądając mi w oczy i wtedy to poczułam.

Świat zawirował, a pod nogami poczułam pustą przestrzeń. Bojąc się, że w nią spadnę, zacisnęłam mocniej palce na ramionach chłopaka. Widząc, jak znika mi sprzed oczu, spróbowałam objąć go jeszcze mocniej, ale to on przyciągnął mnie do siebie i nim pochodnie zapłonęły jaśniejącym światłem, a ciernie pochłonęły migotliwe świece, usłyszałam przy uchu jego szept:

- Wrócisz tu, prawda? Obiecaj, że wrócisz do mnie.

Potem obudziłam się we własnym łóżku.

Następuje kolejna noc po tamtych wydarzeniach. Serce łomocze mi w piesi jak oszalałe, jakby chciało wyskoczyć z niej i uciec, zostawiając mnie samą. Czuję bolesne zniecierpliwienie i podekscytowanie, a jednocześnie boję się. Boję się znów zasnąć.

P.S. Mój Pamiętniku, nie mów tego nikomu. Mam powód, by myśleć, że to wszystko zdarzyło się naprawdę. Wczoraj znalazłam na poduszce w swoim łóżku czarną różę. Nie miała kolców.

***

Jasmine, napisz mi na maila twój adres, to wyślę Ci książkę :) Czekam do tygodnia, bo potem jadę do Hiszpanii, a stamtąd raczej ciężko będzie wysłać książkę :D